هر آغازی پایانی هم در پی دارد و همه ما پایان یافتن سریال های مورد علاقه مان ناراحت میشیم. حالا یکی از سریال های پر طرفدار که خیلی از ما ها همراهش بزرگ شدیم هم پایان خودش رو آغاز کرده. مردگان متحرک یا همون واکینگ دد بالاخره پخش فصل آخرش رو آغاز کرده و کم کم داریم ه نقطه پایان نزدیک میشیم. در این مطلب به نقد و بررسی قسمت به قسمت فصل پایانی این سریال خواهیم پرداخت. هر هفته با پخش قسمت های جدید، نقد و بررسیشون در همین مطلب قرار داده میشه. از این که با ما هستید ممنونیم و در پایان فراموش نکنید که نظرات و پیشنهادات خودتون رو در بخش نظرات با ما در میان بذارید.
نقد قسمت اول فصل آخر مردگان متحرک
قسمت آغازین فصل یازدهم و آخر سریال مردگان متحرک یا همان واکینگ دد از بیرون آوردن سریال از تم حوصله سر بر قسمت های پایانی فصل دهم ناکام مانده است و در همین حال در حد آغازی برای سریالی که به مدت طولانی در حال پخش بوده است نیست. معمولا اپیزود آغازین یک سریال چیز های هیجان انگیزی را برای هایپ کردن و مجذوب کردن بینندگان ارائه میکند و بیننده را مشتاق داستان ها و ماجرا های پیش رو میکند، اما قسمت آغازین فصل آخر مردگان متحرک بی روح، کوچک و بیش از حد مرتبط با وقایع پس از جنگ نجواگران است.
رویکرد بهتری که میتوانست در این فصل در پیش گرفته شود این بود که پارت های اول و دوم این بخش (آشیرون) را با هم منتشر میکردند؛ قطعا در این صورت اولین نمیه این سفر که شامل «مگی (لارن کوهان)» و «نیگان (جفری دین مورگان)» و گلایه های آنها در میانبری زیرزمینی و خطرناک در واشنگتن است، با استقبال و واکنش بسیار بهتری روبرو میشد؛ چراکه بیننده تمام داستان را پیش رویش داشت. در این نقطه، نفرت مگی از نیگان در زمان ما پنج سال، و در زمان سریال حدود شش یا هفت سال قدمت دارد و همچنین میدانیم که مگی در فصل نهم از جان او گذشته بود. بنابراین هرگونه تمایل در مگی برای کشتن نیگان، دیر به نظر رسیده و می بایست خیلی وقت پیش شاهد چنین شرایطی میبودیم.
این گفته ها بدین معنا نیست که پرداختن به روابط بین مگی و نیگان هیچ ارزشی نداشته است، اما نمی بایست این موضوع محور اصلی این فصل قرار میگرفت. و اگر این تنش چندین ساله بهترین موضوعی است که به ذهن نویسندگان رسیده است، پس این اصلا نشانه خوبی برای ادامه این فصل نیست. تلاش هایی که برای قرار دادن دریل (نورمن ریدوس) در راس سریال انجام شد هیچگاه کارآمد نبوده است و ماهیتی معلق و بلاتکلیف به کل این مجموعه داده است. شاید بتوان گفت یکی از معدود نکات مثبتی که در اینجا داریم این است که جر و بحث های نیگان و مگی آنها را از سکوت بیرون آورده و از تبدیل آن به مسابقه سکوت جلوگیری کرده است.
شکی وجود ندارد که نیگان و مگی از این امتحان سخت هم بیرون می آیند، اما به شیوه ای که درک آن آسان نیست. پس چه دلیلی دارد که بینندگان دست کم گرفته شده و باز هم آنها را در لحظات حساس رها کرد؟ آن هم در حالی که میتوان همه چیز را در کنار هم قرار داده و اپیزود کاملی را تحویل بیننده داد.
میتوان گفت بیشتر سریال هایی که برای مدتی طولانی ادامه می یابند دچار نقص و کاستی هایی میشوند؛ هم از لحاظ بینندگان و هم از لحاظ کیفیت تولید. و به وضوح می بینیم که مردگان متحرک هم از این آفت مصون نبوده است. چیزی که در واپسین فصل های این مجموعه (و نیز اسپین آف از مردگان متحرک بترسید) دیده ایم، برداشت های محدود تر، پرداخت های غیر منظم به کاراکتر ها ( حتی در اپیزود های کاراکتر-محور به طوری که یک کاراکتر بدون هیچ توضیح موجهی برای چندین هفته ناپدید میشود) و همچنین افزایش محسوس سکانس ها در محیط های بسته بوده است. هر یک از این موارد به نوبه خود باعث شده اند که از جنبه حماسی سریال کاسته و به پیوستگی سریال لطمه وارد شود.
قسمت اول این فصل با مثالی از ضعف های مذکور آغاز میشود. دنبال کردن ماجرا واقعا دشوار است. بدون شک دیدن پناهگاهی پر از واکر هایی که خوابیده اند (و به اصطلاح وارد فاز ذخیره نیرو شده اند) هیجان انگیز است؛ اما این سکانس بسیار جزئی نمود میکند و انگار تناسبی با این قسمت ندارند؛ مثل این که آن را پس از اتمام فیلمبرداری وارد کرده باشند.
داستان جدید این قسمت هم که قرار بود ما را با چیز جدیدی روبرو کند، چندان آتشی را به پا نکرد. ایگن (جاش مک درمیت)، ازکیل (کاری پایتون)، پرنسس (ژوانتا سانچز) و یامیکو (الینور ماتسورا) با سوالاتی پی در پی با نیرو های فدرال (Commonwealth) کنار آمدند و هیچ حرکت خاصی از خود نشان ندادند. دیدیم که نیرو های فدرال به شدت عصبی، محطاط و حتی آزار دهنده و بی رحم هستند؛ اما همه این ها را از همان فصل دهم هم میدانستیم. مایه تاسف است که شش اپیزود پایانی فصل قبلی نتوانستند سریال را در مسیری قرار دهند که در فصل آخر بتواند آغاز بهتری داشته باشد. توسعه موضوع نیرو های فدرال که قرار بود نقطه عطف فصل آخر باشد، از همین حالا هم چنگی به دل نمیزند. گریز به گذشته نیگان نکته ای مثبت بود، اما داستان کنونی او با مگی نمیتواند سکوی پرتاب سریال در آخرین نمایشش باشد.
جمع بندی
واکینگ دد نمایش نیمه و ناتمامی را در اپیزود آغازین فصل آخر ارائه کرد. این قسمت به طرزی قابل پیش بینی به پیشینه نیرو های فدرال میپردازد و نیز مستقیما به تنش های بین نیگان و مگی اشاره میکند. در این اپیزود های پایانی سریال که می بایست شور هیجان خاصی داشته باشد، به نظر میرسد که شور و هیجان سریال رو به زوال است. این گفته ها بدین معنا نیستند که با فصلی روبرو هستیم که خالی از هر گونه نکات مثبت خواهد بود؛ اما بخش آغازین این اپیزود آنچه که وعده داده بود را به ما ارائه نکرد.
نقد مردگان متحرک: فصل آخر، قسمت اول
متوسط
قسمت آغازین فصل یازدهم سریال مردگان متحرک شروعی ضعیف برای فصل پایانی این سریال طولانی بود و به موضوعاتی پرداخته است که هیجان و جذبه چندانی ندارند.
۵