قسمت اول جوخه انتحار که در سال ۲۰۱۶ اکران شد، اصلا به مذاق منتقدین خوش نیامد. فیلمی که می بایست اثری با تم های رنگی و کمدی از دوستانی می بود که دنیا را نجات میدهند، تبدیل شد به کپی ناقص و ناموفقی از نگهبانان کهکشان (مارول)؛ بدون سمت و سو و یا حتی داستانی جهت دار. خوشبختانه برادران وارنر تصمیم گرفتند برای دنباله و یا شاید بهتر است بگوییم ریبوت جوخه انتحار به سراغ نویسنده و کارگردان نگهبانان کهکشان، یعنی جیمز گان بروند و حالا دنباله این فیلم دقیقا همان چیزی است که باید باشد و همان فیلمی است که از گان انتظار میرفت. سبک جیمز گان بر سراسر فیلم احاطه دارد؛ از خشونت و خون گرفته تا حس شوخ طبعی و حتی ایده پیدا کردن خانواده میان گروهی از طرد شده ها. استفاده از شرور ها به جای ابر قهرمان ها در جوخه انتحار، به جیمز گان این اجازه را داده است فیلم کامیک بوکی بسازد که مرز های مرگ و زندگی واضح تری دارد و نیز کاراکتر هایش آزادانه مرتکب هر نوع خشونتی بشوند؛ بدون این که مورد قضاوت بیننده قرار گیرند. در حالی که ابر قهرمان ها همواره نگران پاکسازی شهر ها از شهروندان عادی هستند و به فکر نجاتشان هستند، جوخه انتحار جیمز گان به راحتی هر گاه لازم باشد برای به پایان رساندن کارشان دستان خود را کثیف میکنند.
رابرت دوبویس یا همان «بلاد اسپورت» (ادریس البا) در حال گذراندن دوران محکومیتش در زندان بلا ریو به جرم تلاش برای کشتن سوپرمن به وسیله یک گلوله کریپتونی است. مامور دولت آماندا والر (ویولا دیویس) با پیشنهاد عفو ده سال از حبسش در عوض اینکه تیمی که قرار است یک پروژه خطرناک در جزیره کورتو مالتیس را نابود کنند را رهبری کند. البته که والر به دختر دوبویس هم اشاره میکند و با تهدید به زندانی کردنش به او ادای احترام میکند. دوبویس پیشنهاد را قبول میکند (یا بهتر است بگوییم متحمل میشود) و تیمی را تشکیل میدهد که متشکل از ابنر کریل یا همان «پولکا دات من» (دیوید داستمالشن)، کسی که میتواند صفحه های رنگی کشنده ای را به سمت دشمن پرتاب کند؛ یک نیمه انسان-نیمه کوسه یا همان «کینگ شارک» (با صدای سیلوستر استالونه)؛ کلیو کازو یا همان «رت کچر» (دنیل ملشور)، کسی که میتواند موش ها را کنترل کند و همچنین کریستوفر اسمیت یا همان «پیس میکر» (جان سینا) است. با این حال با رسیدن گروه به جزیره، اعضای جدیدی از جمله کاراکتر برجسته جوخه انتحار، «هارلی کوین» (مارگو رابی) و «ریک فلگ» (جوئل کینامن) به گروه می پیوندند. این شرور ها در کنار هم گروه نامتعادل و عجیبی را تشکیل میدهند که قرار است با نابود کردن پروژه ای به نام «پروژه استارفیش» دنیا را نجات دهند.
از همان ابتدای شروع فیلم، جیمز گان تلاش دارد تا حس و حال کاملا متفاوتی نسبت به قسمت قبلی به جوخه انتحار بدهد و نشان میدهد که طوری از این کاراکتر ها استفاده میشود که انگار هیچ اهمیتی ندارند و حکم وسیله ای مصرفی را دارند. و به همین دلیل است که این کاراکتر ها برای این ماموریت انتخاب شده اند؛ در دنیایی که هر ابر قهرمان دو تا سه فیلم اختصاصی و یک مجموعه تلویزیونی دارد، این فیلم از همان ابتدا به ما میگوید: «زیادی به این کاراکتر ها وابسته نشوید». این ایده باعث میشود که شما انتظار نداشته باشید که کاراکتری خاص تا آخر فیلم زنده بماند و در حالی که این کاراکتر ها در واقع افرادی عوضی هستند، اما واقعا عوضی های دوست داشتنی هستند و جیمز گان به خوبی از این موضوع بهره گرفته است.
جوخه انتحار ۲ فیلمی با کاراکتر های متعدد است و حتی با وجود اینکه دوبویس رهبر تیم است، هر یک از کاراکتر ها فرصت کافی برای درخشیدن را در اختیار دارند. بدون شک هارلی کوین بهترین سکانس ها را در دنیای دی سی در این فیلم داشته است. کینگ شارک به حدی دوست داشتنی است که آدم میخواد اون رو به جای حیوون خونگی نگه داره. داستمالشین پولک دات من را به کاراکتری عالی و تراژدیک تبدیل کرده است؛ به خصوص با در نظر گرفتن مشکلات روانی مادرش. ملشور به حدی دوست داشتنی است که میتوان آنرا قلب تپنده فیلم در نظر گرفت. و جان سینا بار دیگر ثابت کرد که بازیگری است که واقعا تا به حال برای بازی در فیلم های کامیک بوکی دست کم گرفته شده است و در این فیلم نقشش را به بهترین شکل ممکن ایفا کرده است. حتی کاراکتر هایی که کمترین زمان را در اختیار داشتند هم لحظات نابی را در این فیلم ساختند. جوخه انتحار ۲ با وجود کاراکتر های متعددی که دارد، از همه آنها به بهترین شکل استفاده کرده است و به نظر نمیرسد که حتی حضور یکی از آنها بیهوده بوده باشد.
سرمایه گذاری روی این کاراکتر ها به شدت برای پروژه جوخه انتحار حیاتی بوده است. مدتی پس از آغاز فیلم احساس ناخوشایندی در مورد کشته شدن سربازان رنگین پوست در جزیره به بیننده دست میدهد. جزیره کورتو مالتیس میتواند مصداق هر یک از کشور های امریکای جنوبی باشد که در قرن بیستم در مقابل ایالات متحده ایستادند. تا اینکه پی میبریم چیزی که جیمز گان سعی دارد آنرا به تصویر بکشد جان انسان ها نیست؛ بلکه شیوه برخورد امپریالیسم با انسان ها و ارزشی است که برای آنها قائل میشود. همچنین در این فیلم هم درست مثل فیلم های قبلی جیمز گان ازجمله نگهبانان کهکشان، سوپر (Super-2010) و نیز خزیدن (Slither-2006) دوز بالایی از ایده امریکا: ناجی دنیا دیده میشود.
با فاکتور گرفتن از بخش ابر قهرمانی، جوخه انتحار ۲ تم کاملا جدیدی را به حوزه فیلم های مشابه خود آورده است. نبرد اصلی فیلم انگار اقتباسی از نبرد نیویورک انتقامجویان است؛ جایی که همه کاراکتر ها برای نجات دنیا جمع شده بودند، اما هر جنگی تلفاتی دارد و قرار نیست همه جان سالم به در ببرند. جیمز گان میداند که این کاراکتر ها در واقع کاراکتر هایی مجرم هستند و به قرار نیست از آنها سوپر من بسازد و بدین ترتیب می بینیم که آنها تنها به تمام کردن ماموریت اهمیت میدهند و به فکر نجات دادن سایر کاراکتر ها – برای نمونه در سکانس جنگل – نیستند.
در کل جوخه انتحار کاملا ارزش دیدن را دارد و به نظر میرسد که جیمز گان به خوبی از فرصتی که برایش ایجاد شده بود استفاده کرده است؛ چراکه آزادی عملی که در این فیلم در اختیار داشت، فراتر از آن حدودی است که در مارول به او داده شده بود – حضور یک درخت و یا راکون سخنگو در فیلم و یا پسری که پدرش را میکشد. برادران وارنر این آزادی را به جیمز گان داد و در واقع جوخه انتحار به سبک جیمز گان خیلی نزدیک تر از چارچوب و محدودیت هایی است که مارول برایش تعیین میکند. نتیجه فیلمی هیجان انگیز، سرگرم کننده، نفسگیر و نزدیک تر به کامیک بوک ها شده است که هر بیننده ای دوست دارد بازگشت این کاراکتر ها را در آینده ببیند.
نقد و بررسی جوخه انتحار
بی نظیر
به جرأت میتوان گفت جیمز گان با ریبوت جوخه انتحار، بهترین فیلم دنیای دی سی در سال های اخیر را ساخته است. این فیلم هیجان انگیز و نفسگیر است و همان چیزی است که باید از جیمز گان انتظار داشت.
۹